Leczenie depresji poporodowej

Depresja poporodowa to w Polsce nadal temat tabu, mimo iż dotyka z różnym nasileniem nawet 80% młodych matek. Znacznie różni się ona od depresji endogennej, psychogennej, tej w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej czy depresji wywołanej uzależnieniem (depresja wtórna) lub zażywaniem środków psychoaktywnych. Jej przyczyny są bowiem mieszane, dotyczą zarówno silnych obaw związanych z macierzyństwem, jak i zmian hormonalnych w organizmie kobiety.

Czym jest depresja poporodowa?

Depresja poporodowa pojawia się najczęściej po narodzinach dziecka, nawet u kobiet, które podczas ciąży tryskały radością w związku z pojawieniem się w rodzinie potomka. Swoim przebiegiem nie różni się od innych typów depresji, lecz źródło choroby jest inne. Przede wszystkim przyczyną są zmiany hormonalne następujące w organizmie kobiety, a także silne lęki dotyczące wyobrażeń przyszłego życia z dzieckiem. Wiele kobiet obawia się trudności w macierzyństwie, które potęguje m.in. niestabilna sytuacja finansowa czy kłopoty w związku. Depresja poporodowa często dotyka kobiety samotne, choć nie jest to reguła – choroba pojawić się może u każdej z pań.

Jak długo trwa zaś depresja poporodowa? Jej przebieg jest niejednoznaczny. Może trwać kilka tygodni, a niekiedy utrzymuje się kilka miesięcy. Depresja poporodowa może mieć też postać łagodną czy też ciężką, kiedy to matka odtrąca bliskich oraz narodzone dziecko. Często depresja poporodowa przekształca się również z przewlekłą formę depresji, która towarzyszy kobiecie przez wiele lat. To dlatego rozpoznanie stanu przez partnera czy bliskich jest tak ważne.

Jak rozpoznać depresję poporodową?

Depresję poporodową rozpoznaje się poprzez cechy kliniczne takie jak obniżona samoocena, hipochondria, stany lękowe, bezsenność, rozdrażnienie, przygnębienie, poczucie wyczerpania, brak apetytu lub nadmierne łaknienie, a także poprzez stwierdzenie u pacjentki negatywnych myśli. Niekiedy pojawiają się również te samobójcze, a w cięższym przebiegu choroby kobieta nie jest zdolna do podejmowania codziennych obowiązków i opieki nad dzieckiem. W skrajnych przypadkach matka porzuca niemowlę lub jest w jego stosunku obojętna.

Depresja poporodowa może jednak przybrać inną formę. Mowa o manii i związanej z nią przesadną opieką nad potomkiem. To wtedy kobiecie towarzyszy poczucie winy, obawa przed śmiercią czy chorobą dziecka, a także ciągły strach i gonitwa myśli.

Dlaczego depresja poporodowa musi być leczona?

Wbrew niektórym opiniom depresja poporodowa nie zawsze ustaje samoistnie. Niekiedy – jak już wspomniano – przekształca się w przewlekłą depresją czy nerwicę. Jest ona też źródłem konfliktów w rodzinie, przede wszystkim z partnerem. Oprócz tego brak profesjonalnej pomocy skutkuje zaburzoną relacją matki z dzieckiem. Wpłynąć to może nawet negatywnie na rozwój poznawczy oraz emocjonalny niemowlęcia.

Depresja poporodowa może też prowadzić do uzależnień, a jeśli związana jest głównie z zaburzeniami hormonalnymi, wskazuje na utratę zdrowia fizycznego. Kobieta może tracić lub przybierać na wadzę, mieć problemy z koncentracją i odczuwać chroniczne zmęczenie. Problemem staje się także utrata pokarmu dla dziecka.

Leczenie depresji poporodowej

Leczenie depresji poporodowej opiera się o psychoterapię, farmakologię, a także o wdrożenie prawidłowej diety i aktywności fizycznej. Ważny jest relaks, wsparcie rodziny i regularny sen. Niekiedy jednak źródła depresji należy szukać w przeszłości, a wizyty w gabinecie psychiatrycznym muszą być częstsze. Skuteczne leczenie zawsze wyznacza lekarz psychiatra Bartłomiej Staszak z Katowic. Tacy specjaliści podkreślają, iż najważniejszy jest pierwszy krok, czyli chęć zwalczenia depresji. Wielokrotnie chorobę pokonać można w kilka tygodni, a dobrze zaplanowana terapia przynosi pozytywne rezultaty nawet w najcięższych przypadkach.

Psychiatrzy i psychologowie oferują również swoją pomoc w ramach profilaktyki zdrowia psychicznego. Wizyty w specjalistycznych gabinetach są często częścią programu szkół rodzenia. Profilaktyką powinny zainteresować się także panie, które wcześniej cierpiały na depresję, apatię czy też nerwicę.