Kiedy przeprowadza się dializę pozaustrojową?

Dializa pozaustrojowa, inaczej hemodializa, to rodzaj leczenia nerkozastępczego stosowany w przypadku ciężkich i przewlekłych schorzeń nerek. Metoda opiera się na wykorzystaniu tzw. sztucznej nerki i wymaga odpowiedniego przygotowania pacjenta. Jak dokładnie przebiega hemodializa? Kiedy zaleca się stosowanie tej metody i jakie są przeciwwskazania do dializy pozaustrojowej? Wyjaśniamy w artykule poniżej.  

Na czym polega hemodializa?

Dializa pozaustrojowa to jeden z dwóch rodzajów dializ. Stosowana jest w przypadku przewlekłej i ostrej niewydolności nerek. Zabieg polega na wykorzystaniu tzw. sztucznej nerki, czyli specjalnego elektronicznego aparatu. Usuwanie produktów przemiany materii i nadmiaru wody z krwi odbywa się w specjalnym filtrze (dializatorze), w którym znajdują się cienkie rurki, a wokół nich przepływa płyn dializacyjny. Oczyszczanie krwi przebiega dzięki zjawisku dyfuzji oraz ultrafiltracji. Około kilka miesięcy przed rozpoczęciem tego typu leczenia nerkozastępczego, u chorego należy utworzyć tzw. dostęp naczyniowy, przez który będzie pobierana i wprowadzana krew po dializie. Hemodializy wykonywane są zwykle w profesjonalnych ośrodkach, np. w Specjalistycznym Centrum Medycznym Nefromedica. Pojedynczy zabieg trwa ok. 3-5 godzin i należy go powtarzać z reguły 3 razy w tygodniu. Czasami dopuszcza się możliwość przeprowadzania hemodializ domowych. 

Wskazania i przeciwwskazania do dializy pozaustrojowej

Dializę pozaustrojową zleca się w szczególności w przypadku ostrej niewydolności nerek i w niektórych stadiach przewlekłych chorób nerek. Niekiedy wystarczy tymczasowe wspomaganie pracy tych narządów za pomocą dializ, a czasami chory musi podejmować leczenie nerkozastępcze przez całe życie. Tak jest w przewlekłych chorobach nerek o charakterze rozwojowym. Wskazaniem do dializy pozaustrojowej jest także zatrucie lekami i toksynami, np. metanolem, glikolem etylenowym czy aspiryną. A kiedy nie należy przeprowadzać hemodializ? Do bezwzględnych przeciwwskazań zalicza się:

• zaawansowaną chorobę nowotworową,

• brak zgody pacjenta,

• ciężki zespół otępienny. 

Zazwyczaj przeszkodami są również: choroba psychiczna, marskość wątroby, zaburzenia świadomości, niewydolność krążeniowa i oddechowa czy brak współpracy ze strony chorego. Wymienione przypadki mogą jednak podlegać kwalifikacji warunkowej.