Depresja – objawy i rodzaje

Często odczuwając smutek, łapiąc dołek np. na skutek zawodu miłosnego czy utraty bliskiej osoby, myślimy, że cierpimy na depresję. Jeśli jednak podejmujemy zwykłe codzienne aktywności i potrafimy cieszyć się z jakiejś drobnej rzeczy, nie cierpimy na tę chorobę. Niekiedy osoby chore nie odczuwają nawet smutku a apatię, nie mają energii do życia i wydaje im się, że nie ma ono sensu. Depresja zakłóca codzienne funkcjonowanie.

Czym jest depresja?

Depresja należy do zaburzeń nastroju. Jej objawy koncentrują się wokół np. utrzymującego się smutku, utraty zainteresowań czy braku zdolności do odczuwania przyjemności oraz nadmiernej drażliwości i wybuchów gniewu. Choroba w żadnym stopniu nie pozwala choremu pracować, jeść, spać a uczucie bezsilności i bezradności wzbiera na intensywności. Unikamy kontaktów towarzyskich, czujemy się nieustannie zmęczeni, a codzienne obowiązki wydają się rzeczą nie do udźwignięcia. Aby jednak móc zdiagnozować depresję i wdrożyć leczenie, muszą występować określone objawy trwające nieprzerwanie przez przynajmniej dwa tygodnie – tłumaczy specjalista z Gabinetu Psychiatrycznego Sabiny Skrzypczak.

Objawy depresyjne

Aby rozpoznać depresję, musi występować wyraźne obniżenie nastroju lub wyraźnie zmniejszenie zainteresowania codziennymi czynnościami. Wyróżnia się także cielesne objawy depresji takie jak:

• bezsenność lub duża potrzeba snu;
• spadek lub wzrost wagi;
• zatrzymanie menstruacji;
• zaburzenia libido;
• brak lub wzmożony apetyt;
• migreny;
• suchość w gardle;
• ciągłe zmęczenie.

Aby móc jednak postawić stuprocentową diagnozę, oprócz pojawienia się i utrzymywania powyższych objawów, muszą być spełnione dodatkowe czynniki takie jak np. ciągłe złe samopoczucie, niska samoocena, brak koncentracji, myśli lub próby samobójcze, pesymistyczne myślenie.

Rodzaje depresji

Ze względu na swoją złożoność, leczenie depresji to trudny i skomplikowany proces. Może występować pod czterema postaciami:

1. Dystymia — przebiega najłagodniej, a charakteryzuje się obniżonym nastrojem, pesymizmem czy niską samooceną; wszystkie te czynniki trwają minimum 2 lata.
2. Depresja sezonowa — występuje najczęściej u osób pomiędzy 20. a 30. rokiem życia, a jej przyczyną jest najczęściej brak słońca; w leczeniu tego rodzaju depresji najczęściej stosuje się fototerapię.
3. Depresja poporodowa — dotyka kobiet po porodzie i charakteryzuje się wzmożoną płaczliwością i niepokojem.
4. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe — jest to naprzemienne występowanie depresji oraz manii; W leczeniu stosuje się silne leki przeciwpsychotyczne, które trzeba stale przyjmować, aby nie doszło do nawrotu.