Znaczenie terapii pedagogicznej w rozwoju emocjonalnym dziecka

Zaburzenia rozwoju emocjonalnego dzieci, objawiające się między innymi z problemami w nauce, mogą mieć różne przyczyny, wynikać z wpływu środowiska lub z tkwić w samych uczniach. Jedną z metod radzenia sobie z tymi problemami jest terapia pedagogiczna.

Czym jest terapia pedagogiczna i na czym polega?

Terapią pedagogiczną, lub działalnością korekcyjno-kompensacyjną, nazywamy oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych i wychowawczych na dziecko zmagające się z problemami edukacyjnymi, w celu wywołania w nim określonych pozytywnych zmian w sferze poznawczej, emocjonalnej i motywacyjnej. Jest to również działanie na przyczyny i przejawy trudności w edukacji, związanych z przyswajaniem wiedzy ogólnej, nabywaniem i rozwijaniem nowych umiejętności oraz wykorzystywaniem ich na co dzień. Wyróżnia się dwa rodzaje celów terapii pedagogicznej: cel nadrzędny oraz cele operacyjne i etapowe. Cel nadrzędny terapii pedagogicznej to stworzenie dziecku adekwatnych dla jego możliwości warunków wszechstronnego rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego. Celami operacyjnymi i etapowymi jest stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiedzy oraz umiejętnościach uczniów, a także eliminowanie ich niepowodzeń w nauce, które mogą prowadzić do negatywnych konsekwencji emocjonalnych i społecznych.

Zasady terapii

Terapia pedagogiczna powinna być przeprowadzana przed wykwalifikowanego pedagoga zgodnie z kilkoma zasadami, takimi jak:

·         Indywidualizacja środków – każde dziecko jest inne, ponadto problemy z którymi się zmagają również podlegają znacznemu zróżnicowaniu. W związku z tym konieczne jest opracowanie indywidualnego programu zajęć korekcyjnych, dostosowania środków oraz metod dydaktycznych i wychowawczych do konkretnych przypadków. Zasada ta obowiązuje jednak nie tylko w ramach terapii indywidualnej, ale również w zajęciach zespołowych – każde dziecko musi znaleźć się pod indywidualnym nadzorem, a jego wyniki pracy powinny być dokładnie monitorowane.

·         Stopniowanie trudności nauki – podobnie jak w przypadku, powyższej zasady konieczne jest dostosowanie trudności i objętości opracowywanego materiału do możliwości dziecka. Przechodzenie do ćwiczeń o wyższym stopniu trudności powinno następować dopiero po opanowaniu przez dziecko materiału o stopniu niższym, nie zaś po odgórnie ustalonym czasie.

·         Korekcja funkcji najgłębiej zaburzonych – terapeuta w pracy z dzieckiem musi skupiać się przede wszystkim na najgłębszych zaburzeniach funkcjonowania dziecka i rozwijania tych umiejętności, z którymi dziecko ma największe trudności. Z drugiej strony pedagog musi pamiętać, o tym, że ćwiczenia funkcji najgłębiej zaburzonych powodują u dziecka największe zmęczenie, dlatego ważna jest naprzemienna praca nad funkcjami o różnym stopniu zaburzenia.

Jeśli zauważymy, że nasze dziecko przejawia pewne trudności z przyswajaniem wiedzy i nabywaniem nowych umiejętności w szkole, bardzo możliwe, że konieczne będzie skorzystanie z pomocy terapeutycznej – znajdziemy ją m.in. w częstochowskiej poradni Agathum. Profesjonalnie przeprowadzona terapia, uwzględniająca indywidualne potrzeby dziecka pozwoli mu w pełni wykorzystać swój potencjał w sferze edukacji.