Zasady dobrego wychowania dziecka

Dziecko dobrze wychowane to nie tylko takie, które mówi „dzień dobry” i „dziękuję”, kiedy trzeba, ale przede wszystkim takie, które potrafi sobie dawać radę z otaczającą je rzeczywistością na każdym kolejnym etapie dzieciństwa, i psychicznie gotowe do samodzielnego wejścia w dorosłość. Nie ma jednego wzorca wychowania, który obowiązywałby wszystkich rodziców bez wyjątku, chociażby dlatego, że każdy kieruje się innymi wartościami. Istnieje jednak kilka zasad uniwersalnych, którymi zawsze warto się kierować.

Szacunek i poczucie bezpieczeństwa

Żaden trud wychowawczy się nie opłaci, jeśli dziecko nie będzie się czuło bezpiecznie. Poczucie bezpieczeństwa zaś zapewnimy mu, okazując często czułość i akceptację, ale nie tylko. Regularne pory snu czy posiłków, a także drobne rytuały też pomagają to poczucie budować, podobnie jak jasne wytyczenie reguł, których sami przestrzegamy – i tego samego wymagamy od dziecka. – Konsekwencja jest tu niezwykle ważna – podkreśla pedagog z Centrum Zabawy i Rozwoju „Elfik”. Jeśli dziecko zobaczy, że mówimy co innego, a robimy co innego, nie tylko może bardzo szybko zacząć okazywać nam nieposłuszeństwo, ale też czuć się niepewnie. Niepewność ta może dotyczyć z jednej strony słusznej drogi postępowania jego samego w przyszłości, z drugiej zaś – naszych reakcji, których nie będzie w stanie przewidzieć.

Dziecko oczywiście też nie będzie się czuć bezpiecznie, jeśli będziemy się do niego odnosić z agresją, np. wyładowując na nim – nawet nieświadomie – choćby frustracje przyniesione z pracy. Zwracajmy uwagę na to, by nie podnosić głosu czy nie przybierać lekceważącego tonu. Nauczmy się słuchać naszej pociechy, nie traktujmy jej z góry. Jeśli chce z nami o czymś porozmawiać, jest to zapewne dla dziecka bardzo ważne – okażmy temu należyty szacunek, choćby poświęcając na tę rozmowę wystarczająco dużo czasu.

Inwestycja w czas i rozwój

Spędzanie czasu z dzieckiem to kolejna kluczowa kwestia. O wiele łatwiej jest posadzić je przed telewizorem czy dać tablet do ręki, niż organizować mu zajęcia w naszym towarzystwie, zwłaszcza jeśli sami mamy na głowie sporo do zrobienia. Dlaczego jednak nie zaangażować dziecka np. w prace domowe, które musimy wykonać? Nawet malutki szkrab chętnie pomoże mamie, podając jej np. rzeczy do prania. Uczy się wtedy przy okazji od małego dbać o porządek, a także czuje się ważny, ponieważ ma swoje – oczywiście dostosowane do wieku – obowiązki. Wychowanie dziecka to też stała dbałość o jego rozwój. Przy odrobinie pomysłowości można praktycznie każdy moment dnia i aktywność przekuć w naukę np. kolorów czy kształtów albo wykorzystać jako grunt do kształtowania szerzej pojętych postaw życiowych.

Zosia-samosia

Od najwcześniejszych lat uczmy dziecko samodzielności. Dawajmy mu wybór, chociażby w kwestii tego, jak się ubrać do przedszkola czy żłobka. Nie dawajmy natomiast gotowych odpowiedzi, jeśli przychodzi do nas z jakimś problemem – rozwiążmy go wspólnie. Nie trzymajmy dziecka pod kloszem. Jeśli chce coś zrobić, pozwólmy mu na to – oczywiście w granicach zdrowego rozsądku i pod naszą kuratelą, aby nie stała mu się krzywda. Niech popełnia błędy i uczy się na nich, niech pozna konsekwencje swoich działań i niech odczuwa satysfakcję z tych zakończonych sukcesem – dodatkowo wzmocnioną pochwałą z ust autorytetu, jakim dla dziecka jesteśmy. Dzięki temu w dorosłym życiu, w którym nie zawsze będzie mogło na nas liczyć, również da sobie radę.